Gisteren kwam ik ‘per ongeluk’ in een kerkelijke bijeenkomst terecht. Een avondzang met schitterend koor.
Eerder op de dag had ik mezelf nog op mijn kop gegeven dat ik lui was en aan het treuzelen. Het was mooi weer en de hoogste tijd om naar buiten te gaan! Dat treuzelen bleek voor de perfecte timing te zorgen voor dit cadeautje. Ik was de kerk in gelopen vanwege een tentoonstelling en kwam in deze avondzang, een moment om even stil te staan bij de magie van leven.
Want ik werd met echt weer even bewust van het feit dat het leven magisch is, of we die magie nu toeschrijven aan God, of Abbah, Allah, Brahman, Dao, Mana, Eenheid, het Onkenbare of gewoon…het leven. Wat een ongelooflijke pracht mogen wij waarnemen. Wat een wonder!
Vaak doen we alsof het allemaal heel vanzelfsprekend is dat we bestaan zoals we doen.
Maar het is verrijkend om af en toe – of liefst zelfs regelmatig – even stil te staan bij die magie. Om in Verwondering naar de wereld te kijken.
Om je te verwonderen over de bij die de bloemen bestuift,
Over het vernuft van de uitgekiende lichaamsbouw van een vogel,
Of over het feit dat als je naar de zon kijkt, of naar de sterren, je eigenlijk in het verleden kijkt en die ster misschien niet eens meer bestaat,
En te beseffen hoe bijzonder kleine kans het was dat je bestaat zoals je bestaat (iets van 1 op 10 tot de macht 2408),
Is dat alles niet absoluut magisch!?
Je bewust worden van die magie en er regelmatig weer even naar terug keren, voorkomt dat je het leven als sleur gaat ervaren. In die staat van Verwondering, is continue vreugde.
