De sleutel voor het ervaren van liefde en geluk ligt in jezelf. Toen ik jaren geleden die boodschap zo direct voorgeschoteld kreeg, vond ik het maar niets. Naar mijn idee waren er zat omstandigheden en mensen aan te wijzen die hadden veroorzaakt dat ik me rot voelde. En natuurlijk deed ik wel mijn best, maar toch.
Tegelijkertijd was het niet alleen iets uit de Happinez; het bleek een boodschap van alle tijden en van alle tradities.
Vandaar dat ik het met gezonde tegenzin ging onderzoeken. En steeds meer ontdekte hoe dit werkt. Het vraagt een verantwoordelijkheid nemen voor je gedachten en gevoelens. En dat blijkt helemaal niet zo zwaar te zijn als het misschien klinkt. Integendeel, het leven wordt er een stuk lichter van!
Wanneer je kijkt naar mensen die voorbeelden zijn van een vervuld leven, dan zijn het de mensen die ondanks hun lijden een weg naar geluk vonden. Denk aan Nelson Mandela, Ghandi en ook de man die zonder ledematen werd geboren.
Nog niet zo lang geleden las ik het verhaal van Victor Frankl en vond het zo inspirerend dat ik het graag met je deel:
In de Tweede Wereldoorlog zat hij gevangen in verschillende concentratiekampen, waaronder Auschwitz. Onder erbarmelijke omstandigheden werd hij onderdrukt en gemarteld en moest ook de ovens in om stoffelijke overschotten van medegevangenen op te ruimen. Afschuwelijk en je vraagt je af wat het is dat mensen dan op de been houdt?
Voor Victor Frankl was dat het besef dat zijn beulen vrijwel alles van hem konden afpakken en bezitten. Maar er was iets in hem waar ze nooit bij konden komen, noem het de kern van zijn ziel of het permanente deel van wie we zijn. Het is iets diep van binnen dat exclusief van hem was en nooit met voeten getreden kon worden, door niemand niet.
Vanaf het moment dat hij dat besef kreeg, begon hij die heilige ruimte in zichzelf te koesteren. Hij fantaseerde dat hij na de oorlog les zou geven aan kinderen om ze te sterken en te vertellen over hoe je ook in gruwelijke omstandigheden sterk kon blijven. En dat niet alleen; dat zelfs dan een zinvol leven mogelijk is. In zijn verbeelding vertelde hij ze verhalen, voerde hij gesprekken en daagde ze uit.
Zo liet hij dat diepste gevoel in zichzelf, die heilige ruimte die de kern uitdrukt van wie je bent, groeien. En werd hij sterk. Zodanig dat niet alleen medegevangenen bij hem kwamen voor raad en advies; ook zijn beulen benaderden hem en deelden met hem hun zorgen en angsten.
Sinds ik dat verhaal las heb ik het al meerdere keren verteld en iedere keer dat ik geneigd ben om de ander of de situatie de schuld te geven, denk ik eraan terug. Zodat ik keer op keer mijn reactie kan transformeren en er in mijn ervaren weer rust, ruimte en zachtheid komt.
Misschien kan het ook voor jou zo werken.
